zonjusha_flutur

"Pak minuta para se të zbriste nga makina ndaloj. Pa orën. Jo më kot kishte nxituar, që të kishte disa minuta për një telefonatë. Përsëri ora, një mesazh, dhe shi. Shumë shi që godet në xham. Një mesazh. Dhe qetësia mbizotëron. Zilja shkon dhe vjen. Pritja është e dhimbshme, të vret, të lëndon, të pyet nëse të do apo jo, pritja është mall e dëshirë, pritja zgjat, dhe derisa ajo zile telefoni shkon dhe vjen, rrahjet e zemrës shtohen. Pritja shton rrahjet e zemrës. Shton dëshirën për të dëgjuar dhe etjen për një cigare. Dhe instiki hap xhamin. Bie shi. Zilja kthehet. Zëri vjen. Dora bashkë me cigaren shkëputen nga goja. Veshi përqendrohet tek një zë. Një zë shkrin. Një përshëndetje e vogël aq e pritur me mall. Një mall përtej një telefonate që nuk do të dijë sa është ora apo se po bie shi, dhe xhami është hapur, dhe cigarja po digjet. Gjithçka rikthehet në jetë pas përshëndetjes dhe zërit për të cilit pritja vlen, edhe të lagjesh në shi. Pasi gjaku shkrin nga pritja, kupton se po la...

-Jakub po kalon edhe ky, edhe unë përsëri të shkruaj ty, dhe ti ende më dëgjon. Fat i madh të dish të lexosh, fat i madh ta shkruash, fat i keq ta lexojnë. Ti e di, unë e bëj për vete, për mendjen dhe zemrën time. Mendoj se diçka magjike jeton tek unë, e se kur do ta përjetoj këtë magji mos më pyet të lutem. Di vetëm se, ti më njeh dhe më kupton, në sy, pa folur, në ajër. Të qenurit sureale për mua ka qenë shpëtim, të qenurit jashtokësore mua më mbrojtur, më ka ka identifikuar.  -Jakub... si me thikë më është ndar ky vit. Kam shënjuar humbje të madhe, që më dhemb ende. Dhe jo, nuk ishte një gabim, por një tërheqje e domosdoshme. Lodhje mbase. Kaq munda. Ana tjetër ishte rikthim në energjinë time femërore.  Ti më ke parë se nuk doja të gatuaj, nuk i kam dashur lulet. E gjithë kjo tek unë ishte më anën tjetër të boshtit. Humbja më lidhi, më ktheu sytë tek e brendshmja.  Dhe të shikosh, në gjithë gjërat që bëra, përsëri përmend humbjen. Një ishte. Por ishte më e rëndësishme....

- Jakub po fle? -Është 03:44 tek ty por në Pensilvani është 21:44 shumë herët që unë të fle. -A mund të të përqafoj? -Sigurisht që po kutizë  magjike, eja. Mban aromë të mrekullueshme, më mungon kjo aromë mes një vrull e jete të shpejtë.  -Do më tregosh të lutem se çfarë është paqja? -Paqja? Ndonjëherë ka këtë formë, të përqafosh e lëshosh veten me dikë. Ndonjëherë tjetër ka formë të foluri, e rrallë ka formë derdhje e zbrazje inatesh të mbledhura. -Jakub tek unë nuk është asnjëra nga këto.  -Kutizë, kur ke qenë si gjërat që thuhen ti, kur diçka ka qenë kaq e lehtë për ty? -Ka herë që e lidh me kohën, që vrapoj kaq shumë që ti bëj gjërat e të kem ndërgjegjen në paqe, po aq sa nuk bëj asgjë ndonjëherë e brenda vetes gjej paqe. Përsëri kam brejtje. -Ti e paralelizon paqen me konkrete? -Jo gjithmonë, por e ndiej që nuk kam shpirtin rehat, nuk bëj dot. Kur kam një ndjenjë faji, pas një reflektimi të një gabimi, dua faljen. Falja është paqja. Por, sa pak gjëra fal ...

Ekziston vallë harresa? Apo mbivendos koha?! Apo ne thjeshtë zgjedhim të nxjerrim dhimbjen e duke ja hedhur fajin tjetrit se përse na harroi?  Po unë harroj?!   -Gjërat që dua kurrë! Jakub, për sa kohë tretet një kujtim?! Kush e ndihmon mendje të harroj?! Jakub si harrohet, si hidhet pas e shkuara, si të harroj unë... Po, 9

-Jakub.... - Eja, eja të të përqafoj, eja. -Jakub më thuaj si jam, dua ta di, dua të dëgjon si jam, dua të di nëse jam vërtet ashtu si unë e mendoj veten që jam apo jo, Jakub, më thuaj. -Qaj dhe mbështetu tek unë, qaj dhe më fol, më pyet, do të them gjithçka, qaj se jam këtu, ndjeje përqafimin tim, dhe më dëgjo me kujdes. -Më thuaj çfarë të duash vetëm më fol se kam nevojë të të dëgjoj, më thuaj si jam, çfarë njeriu jam, Jakub ka njeri si unë, apo nuk jam njerëzore, nuk e di çfarë bëj këtu, çfarë kërkoj këtu, kujt vendi i përkas unë... Jakub... -Po Jakub më quajnë, dhe unë njëjt si tij vij nga ëndrra, nga ato që si njerëzit nuk i besojnë, nga ato të trazuara, siç thua ti me pika të errëta, siç them unë me lëng ananasi, nga ëndërra të çuditshme jemi shkruar ne.  Unë të besoj se po ashtu si ty nuk e gjej veten askund, as vargje të sakta adn-je që trurin tim e ndezin, se ato i përkasin trurit, por emocioni kujt i përket, përqafimi, ëndrra, ëndrra e një ngjyrës së gjelbërt, apo e një b...

-Jakub.... - Eja, eja të të përqafoj, eja. -Jakub më thuaj si jam, dua ta di, dua të dëgjon si jam, dua të di nëse jam vërtet ashtu si unë e mendoj veten që jam apo jo, Jakub, më thuaj. -Qaj dhe mbështetu tek unë, qaj dhe më fol, më pyet, do të them gjithçka, qaj se jam këtu, ndjeje përqafimin tim, dhe më dëgjo me kujdes. -Më thuaj çfarë të duash vetëm më fol se kam nevojë të të dëgjoj, më thuaj si jam, çfarë njeriu jam, Jakub ka njeri si unë, apo nuk jam njerëzore, nuk e di çfarë bëj këtu, çfarë kërkoj këtu, kujt vendi i përkas unë... Jakub... -Po Jakub më quajnë, dhe unë njëjt si tij vij nga ëndrra, nga ato që si njerëzit nuk i besojnë, nga ato të trazuara, siç thua ti me pika të errëta, siç them unë me lëng ananasi, nga ëndërra të çuditshme jemi shkruar ne.  Unë të besoj se po ashtu si ty nuk e gjej veten askund, as vargje të sakta adn-je që trurin tim e ndezin, se ato i përkasin trurit, por emocioni kujt i përket, përqafimi, ëndrra, ëndrra e një ngjyrës së gjelbërt, apo e një b...