edhe pak...

-Jakub po kalon edhe ky, edhe unë përsëri të shkruaj ty, dhe ti ende më dëgjon. Fat i madh të dish të lexosh, fat i madh ta shkruash, fat i keq ta lexojnë. Ti e di, unë e bëj për vete, për mendjen dhe zemrën time. Mendoj se diçka magjike jeton tek unë, e se kur do ta përjetoj këtë magji mos më pyet të lutem. Di vetëm se, ti më njeh dhe më kupton, në sy, pa folur, në ajër. Të qenurit sureale për mua ka qenë shpëtim, të qenurit jashtokësore mua më mbrojtur, më ka ka identifikuar. 
-Jakub... si me thikë më është ndar ky vit. Kam shënjuar humbje të madhe, që më dhemb ende. Dhe jo, nuk ishte një gabim, por një tërheqje e domosdoshme. Lodhje mbase. Kaq munda.
Ana tjetër ishte rikthim në energjinë time femërore.  Ti më ke parë se nuk doja të gatuaj, nuk i kam dashur lulet. E gjithë kjo tek unë ishte më anën tjetër të boshtit. Humbja më lidhi, më ktheu sytë tek e brendshmja. 
Dhe të shikosh, në gjithë gjërat që bëra, përsëri përmend humbjen. Një ishte. Por ishte më e rëndësishme.  Ajo më mori ëndërrën, fuqinë time më të madhe. Letargji. Dimri më mbuloj. Më lër të fle. I kam të gjakosura këmbët nga rruga që bërë. Pastaj zemra më ngrihet përsëri. Një motiv për mëngjes? Asnjë. E fundit që mendoj është motivimi. Disiplinë po. Shumë disiplinë. Vetkontroll po. Çfarë i lejoj vetes unë Jakub? Jam 33- e më jep kaq guxim ky numër, kaq fuqi. Por unë humba.
Humb shpirt. Qaj, loto, lëre të të dhemb.
Vetëm ty të kam lexuar burrë që e ke lënë veten para dhimbjes. E jam ende këtu. Në një vit të trazuar me projektim javësh e muajsh. Çfarë bëra më tepër unë Jakub dhe nuk ndodh?
Asgjë s'dua të bëj më tepër.  Për gjithçka unë duhet të bëj diçka, dhe pastaj të marr diçka.  Pra, të jap pastaj të marr. A mundet të marr pa dhënë diçka? A meritoj të marr diçka pa luftuar? Ka dritë, kam bërë mirë, e zoti kurrë nuk mund të më braktiste atë të premte. 
-Në një vit të gjatë të jetuar, fitova dhe humba zemrën. Dua të flas për të mira, e ta lexoj ndryshe atë. Të them se jeta është një pallto me shumë xhepat. Se unë jam si uji. 
Se matematika më ndez, më skuq faqet, më bën të qaj, më jep fuqi. Për një alterego të fuqishme e një shpirt të butë. Jakub jam komplekse, jam se mendoj. Mendoj dhe mbimendoj. Pastaj rikthehem në një pikëz që duket aq e brishtë por që thyen shkëmbin. 
Dallgë kopriçoze. Thua të jem vallë?!
-Vetmin e kam parë me shumë sy, sa mirë më bën sa vetëm më kujton se jam. Vetëm janë të gjithë. Duart jo. Kush më lëndon më tepër është mungesa besimit. Kjo po. Më kthen. Më lëndon e tjetërson. Kush e rikthen besimin?
Po ka një formulë. Fjala. 
Nëse fjala kthen besimin, unë vazhdoj e fjalët më të mira ja them vetes, e ashpër po ashtu. 
Prilli më ndryshoj, e unë e kuptova në Dhjetor.  Unë eci, jetoj, marr frymë si njeriu më i rëndësishëm në Tokë.
Për këtë vit, 6!

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

mbretëresha e numrave

Image
Si 6+1=5+2 që bëjnë 7-të si malli e pëhumben e lakohen rreth 6-tës në një gjysëm hënë të gënjyer me sytë e mbyll e pandalshëm rrjedhur drej 1-shit. Si është të rrëzohesh nga 4 shkallë, ndalosh njëherë e përsëri të marrësh përpara edhe 3, por edhe sikur 7 direkt,  vritesh. Se edhe 4, vrasin, edhe 3 thërrmojnë e kur mblidhen e bëjnë 7, pastaj pyes ku jam... ku jam mbledhur rreth 2-it më cepa përplasur kujtime, e ato cepa janë imazhet fytyra që vizatohen e kujtohen vazhdimisht, e ashtu si një cep të bën me gjak, një kthesë 2-i të bën të qash se janë 2-cepa që të bëhen 7-të, një i 2-shit dhe një i 5-ës aq sa jam hedhur tej si akull e ftohtë që nuk pyes për cepa por tentoj të rrotullohem në një infinit të shtrirë por gjysëm si 3-shi. Dhe duart më këputen. Kështu e kam mallin unë, kështu bëhem kur kam mall por po aq e lëndoj veten sa e mbyll në një hapësirë të vogël 4-re plot me cepa që ta vras kokën me lot e të kujtohen se 3+4 bëjnë 7, dhe 7 pa mall nuk ka por 7+0 janë pafundësi. E ajo ...
Read more

njeriut të madh

Image
Mendja është mbret i shqisave, e njëjta shije në mendje të ndryshme perceptohet ndryshe. Mendja është egoiste, mendon se është superfuqi por në të vërtetë është manipuluese.  Dhe unë, Mendja ime, më thoshte se më gënjenin. Kur, pikë së pari më gënjenin Mendja ime ku vetë mua si njeri, në bazë të gjendjes fizike më luhat shijen, nuhatjen, ndijimin. Ka një fuqi të tillë sa ta vesh situatën, jo ta zhvesh e ta shoh siç është. Mendja kërkon siguri dhe ekuilibër duke më shtyrë gjithë kohën për të gjetur balancë, që ajo të rri e qetë e mos të lodhet. E di kush kërkon siguri?! Mendja e pasigurt, ajo bën gjithçka për të ecur qetësisht në ujërat të trazuar kur rryma e merr para e ajo përpiqet të manipuloj situata duke thënë se gjithçka kalon kur të fakt asgjë nuk kalon por ndryshon mënyrën e të dukurit.  Ja dhe shqisa e të parit ra. Mendja krijon kurthe, ku të biesh e të mendosh se ajo është bota. Kurthi i dytë është emocioni. I pari?! Kur ti mendon se kjo është bota.... pra, i pari ësh...
Read more

pse?!

Të më kishte folur njeri, ashtu si i kam folur vetes sot, nëse do e kisha përball do isha larguar menjëherë, nëse do isha në tel do e kisha mbyll direkt.  Do isha zhdukur në çast nga ai njeri që do më kishte folur ashtu si i fola sot vetes. Por nga vetja nuk iki dot.  -Po, njeriu të cilin kam më shumë frik është vetja, dhe fakti që jam kaq e ashpër.  Ç'ti bëja vetes që më sillte ato fjalë në mendje, që vazhdoj dhe kërkoj një "pse, pse, pse" më mendje, ku njëra pjesë mundohet të mbrohet, e tjetra të më përplas muri, jo nga gjykimi, nuk është gjykim por se kërkoj, se dua më shumë,  më mirë, më teper. -Po, se kam kuptuar që ëndërrash nuk i dilet por me llogari po. Se një 4+1 nuk të le në baltë por një ëndërr me fustan të zi, jo të lë... por madje të bën keq, më bën keq. - Është një vetkontroll,  si një aeroplan me auto-pilot që smë pyet mua fare si jam por ecën. Është ajo që, qaj ti sa të duash, pastaj dil nga dhoma dhe asnjë nuk ka ndodhur.  -Ja, kjo është as...
Read more